Jelle, hoe was de tijd in Terbank voor jou?

Dat was, raar maar waar, een hele toffe tijd. Ondanks dat we bij onze familie weggehaald werden en de andere broers en zussen naar een andere voorziening gingen, voelde die leefgroep toch snel aan als thuis. Mijn zus en ik kwamen gelukkig in dezelfde groep terecht. Kleine dingen samen kunnen blijven doen zoals andere broers en zussen in een normale thuissituatie, denk bijvoorbeeld aan samen in bad gaan, zorgde ervoor dat ik me snel goed voelde in de leefgroep. 

Dat leven in een leefgroep best plezant kan zijn begrijpen buitenstaanders vaak niet. Ze denken dan vaak aan een internaat met strenge regels, waar je alleen maar moet studeren. Óf aan nonnen! Maar een leefgroep is eigenlijk een gewoon huis waar je met anderen woont als het thuis niet gaat en waar er goeie afspraken zijn.

Ik kan haast niet geloven dat een leefgroep als familie kan voelen?

En toch is het zo! Absoluut! Zeker in de leefgroep op S87. Daar doen de begeleiders wat ze thuis niet konden: écht voor je zorgen en je zaken leren die je moet weten. Elke opvoed(st)er heeft z’n eigen karakter en als je die verschillende karakters samenvoegt heb je eigenlijk een mama en papa die je net zoals echte ouders alle kansen geven. Dat klinkt misschien eigenaardig uit mijn mond als je weet dat ik na een tijd op de S87 met mijn ouders gebroken heb.
Ik heb helemaal niet het gevoel gehad dat ik iets tekort had. Er zijn nu éénmaal ouders die je eigenlijk geen ouders kunt noemen, omdat ze het niet kunnen. Dat klinkt cru, maar het is wel zo. Je mag dan blij zijn dat er zo’n leefgroepen en opvoeders bestaan als die van de 87.

Hoe verliep jouw parcours in Terbank?

De lagere school verbleef ik op de DEC en ging ik naar school in Ten Desselaer in Lovenjoel. Dat was wel een pittige periode. Ik was best wel goed op school, maar ik was een ongelooflijke etter en een vechtersbazeke. Ik deed dingen die niet mochten. Na een tijd was het niet meer te doen. Ik vermoed dat het een beetje het gevolg was van mijn thuissituatie. Ik was ook hyper-kinetisch, ADHD. Op zich natuurlijk geen excuus. Ik kon best lief zijn, maar ik kon ook het bloed onder de mensen hun nagels vandaan halen.
Omdat ze met mij geen weg konden, ging ik op mijn 11 naar de S87, een groep voor pubers. Dat bleek achteraf het beste voor mij. Elke, de begeleidster, liet me onmiddellijk verstaan dat dat ‘hier helemaal anders zal zijn, vriendeke’. Ik zat 2 dagen in de 87 en Elke heeft me daar ne parlée gedaan waar ik nog altijd niet goed van ben. Toen kwam het besef van “Ho, wacht, ik moet iets veranderen”. Sindsdien heb ik niet meer gevochten.
Tijdens het middelbaar ging ik naar de Brug in Aarschot. Daar volgde ik de richting Schilder. Dat was een hele toffe tijd, ik ging graag naar school. De leerkrachten hadden mij ook wel graag. Tja, ik kan goed inpakken hè. Ik ben tot mijn 21ste in Terbank gebleven. Ik was zeker langer gebleven mocht dat gekund hebben.

Wat betekent Terbank voor jou?

Terbank staat voor mij gelijk aan kansen krijgen. Echt crazy veel kansen krijgen. Ik was dan ook wel een apart geval, maar door de kansen is het goed met mij gekomen. Maar… er mogen nog zoveel kansen aangeboden worden, je moet ze ook nog willen grijpen. Dat begreep ik lang niet. Daarom probeer ik nu de andere jongeren te overtuigen wel die hulp te aanvaarden. Want je kan echt iets van je leven maken en Terbank wil je daarin helpen.

Ik mocht lange periode niet naar huis. Dat begreep ik als kind niet en verweet het toen iedereen. Pas veel later besefte ik waarom deze beslissing viel. Ik ben diegenen die dat voor mij deden heel dankbaar. Sommige ouders houden je soms op een of andere manier klein. In mijn geval was het goed van te breken met mijn ouders. 

Er is ook gezocht naar een manier om me voor te bereiden op zelfstandig wonen. In de weekends wanneer de leefgroep leeg was, bleef ik alleen daar. Dan kwam mijn vriendin soms ook langs. Zo leerde ik mijn plan trekken. Ja, veel en unieke kansen heb ik hier gekregen.

Welk mooi moment staat in jouw geheugen gegrift?

De Challenge is zalig! Het buitensportweekend dat Terbank organiseert, daar vergeet je echt alles. Een heel weekend op een andere manier samen zijn met de gasten en begeleiders van jouw leefgroep, gewoon dingen doen, dat is zo tof. Het is een klein festivalleke. Ik ga al even mee als vrijwilliger want ik wil dat niet missen. Vorig jaar deed ik het vervoer, de opbouw en afbraak, en entertainde ik de kinderen.

Welk advies geef jij aan iemand die op 18 jaar wil vertrekken?

Ik ben zelf gebleven tot mijn 21ste op aanraden van de opvoeders. Nu geef ik zelf iedereen die 18 wordt dat advies: Blijf tot uw 21ste! Drie jaar langer blijven lijkt op je 18 een eeuwigheid, maar het is meteen voorbij.
Leven buiten Terbank is een harde realiteit waar je beter goed op voorbereid bent. En dat ben je nog niet op je 18. Gun jezelf die drie extra jaren om in kleine stappen kennis te maken met die realiteit. Rustig aan, met de steun van de opvoeders, op eigen benen gaan staan. En kunnen terugvallen op de leefgroep waar je kan eten, slapen… Want het volwassen leven met al die verantwoordelijkheden is best heavy.

Waar vul jij tegenwoordig je dagen mee?

Ik werk nog steeds als schilder voor het bedrijf waar ik stage liep toen ik nog in de leefgroep zat. Mijn baas heeft een BV opgericht om mij te kunnen aannemen. Hij is de beste baas ooit. Eigenlijk ook familie voor mij. Als schilder werk ik met twee collega’s. We spreken ’s ochtends bij de baas thuis af en vertrekken samen naar de werf.
Als je uit een voorziening komt waar veel voor je georganiseerd wordt, dreig je in een zwart gat te vallen eens je op jezelf woont. Door het groepsleven in Terbank, ben ik gewoon om dingen in team te doen. Ik ben een heel sociaal mens, kan geen dag zonder een babbel. Dat is wat ik nodig heb. Alvorens naar huis te gaan, passeer ik na het werk nog even langs de S87. Zoals anderen zeggen: ‘Kom, ik ga eens langs ons moeder’, zo ga ik naar de S87. Da’s thuis, da’s familie. Gelukkig mag ik hun deur platlopen, anders liep ik de muren op.
Die opvoeders dat zijn na al die jaren gewoon vrienden geworden. Met Inge van de sociale dienst spreek ik ook af als ik er nood aan heb. Met de andere jongens spreek ik niet echt af, maar we weten dat als iemand een probleem heeft we op elkaar kunnen rekenen. ’t Zijn stuk voor stuk kastaars, echt plezante mannen.
Ik heb dan wel niet veel geluk gehad met mijn ouders tijdens mijn jeugd, maar daarnaast wel. Ik ben goed omringd en dat is heel belangrijk.

Jelle, het intrigeert me al een heel gesprek, die cijfers van je tattoo op jouw arm. Waar staan ze voor?

50° 52’ 09.6’’N en 4°39’55.7’’E zijn de coördinaten van de S87. Als mensen ernaar vragen en ik geen zin heb om het uit te leggen, antwoord ik: Da’s van thuis, voor als ik met mijn zatte botten ergens beland, iedereen weet waar ze mij moeten afzetten.’ Ge hebt er ne speciale uitgekozen om te interviewen!