1978 … Grease en Saturday Night Fever brachten massa’s volk naar de bioscoopzaal, Bernard Hinault won zijn eerste Ronde van Frankrijk en Johannes Paulus II werd benoemd tot paus. Maar vooral: Monique Van Aarschot wandelde MPC Terbank binnen voor een 45 jaar lange carrière als logistieke medewerker. Een portret van een vrouw die een hele MPC Terbank-geschiedenis met zich meedraagt en die met volle teugen van haar job, en van de honderden kinderen en jongeren die op haar pad kwamen, heeft genoten. “Ik ben niet één dag met tegenzin naar mijn werk vertrokken.”
In den beginne
“Ik begon met dweil en aftrekker in het centrale gebouw, toen nog het witte gebouw, waar nu het Buitengewoon Onderwijs Terbank zit. Ik combineerde dat werk met de leefgroep in de Deberiotstraat, waar jongvolwassenen werden voorbereid op zelfstandig wonen. Na twee en een half jaar zorgde de leefgroep op de Tiensesteenweg, een huis voor kinderen en jongeren tussen 2,5 en 21 jaar, voor afwisseling. Achttien jaar later riep het toen gloednieuwe gebouw in de Groenveldstraat 102 (G102) mij. Eerst ontfermde ik me daar opnieuw mee over jongvolwassenen, en tot aan mijn pensioen werd ik omringd door kinderen tussen 3 en 14 jaar.”
45 jaar in beweging
De leefgroepen Deberiotstraat en Tiensesteenweg staan vandaag nog enkel in het geheugen gegrift, want de huizen behoren niet langer tot de organisatie. “MPC Terbank is altijd in beweging geweest. Ik heb nooit anders geweten. Ik heb minstens drie of vier herprofileringen van de groepen meegemaakt en voor vijf directeurs gewerkt.”
Tijdens de talloze veranderingen binnen MPC Terbank bleef Monique een constante. Ze zag veel collega’s komen en gaan, of doorgroeien binnen de organisatie: “Ken je Teng, de teamcoördinator? Die heb ik nog gekend als opvoeder in de G102!”
Iemand die 45 jaar in MPC Terbank heeft gewerkt, kan uiteraard moeiteloos met leuke anekdotes op de proppen komen. “Vroeger haalden we kleren voor de bewoners bij Yvonne aan de Bruine Trap. De broeken die we kregen, waren altijd floeren broeken van het merk ROB. Dus als je rondwandelde in Heverlee en je kwam een kind tegen in een floeren broek van dat merk, wist je meteen: dat is er een van ons (lacht).”
Rugzakjes verlichten
Op papier is Monique geen begeleider. In de praktijk zag dat er toch wat anders uit. “Omdat je tijdens je dienst altijd in contact komt met bewoners, voer je heel vaak opvoedkundige taken uit en bouw je een band met hen op. Eigenlijk word je ook een beetje begeleider van die kinderen. Ik las boekjes voor of praatte met hen over wat hen bezig hield.”
Monique zag een hoop jongens en meisjes komen en gaan. “Kleuters, lagere scholieren, pubers: ik zorgde voor hen allemaal. Meer zelfs, ik zag hen allemaal echt even graag. Ik heb nooit een kind in de leefgroep gehad waarvan ik dacht: jou mag ik niet. Niet elke jongere was even gemakkelijk. Ik heb aan een paar deugnieten mijn handen vol gehad. Maar diep vanbinnen hadden die gasten een hart van goud.”
“Soms smijt een kind eens een ‘Ik haat je’ of een ander creatief scheldwoord naar je hoofd. Gelukkig blijft dat voor mij niet hangen. Ik ervaarde het nooit kwetsend. De goede band die je met hen opbouwt, maakte het voor mij makkelijk om dat doorheen te kijken. Die kinderen en jongeren zijn altijd enorm dankbaar voor wat je voor hen doet. Dat apprecieerde ik bijzonder hard en het deed me elke dag weer plezier.”
“Ik ben ervan overtuigd dat ik onze kinderen en jongeren grote en kleine dingen bijbracht. Dankjewel zeggen als je iets ontvangt of sorry zeggen als je iets fout doet. Ik leerde hen dat verdrietig zijn en wenen mag en zelfs nodig is. Maar het belangrijkste is dat ik hen gelukkig maakte. Veel van de kinderen dragen vaak een zwaar beladen rugzak met zich mee. Sommigen hebben het thuis financieel moeilijk, anderen zijn geplaatst door de jeugdrechtbank … er zijn best schrijnende verhalen. Het gaf enorm veel voldoening om hun last te kunnen verlichten.”
Een geschenk
Bij de vraag hoe het voelt om afscheid te nemen, wellen de tranen in haar ogen op. “Heel zwaar.”
“Je werkt hier 45 jaar lang, je maakt nooit ruzie met je collega’s, je krijgt zoveel liefde van de bewoners … Je hebt hier iets prachtigs opgebouwd, iets dat je leven kleur en vorm geeft. Dat achterlaten is hard. Ik weet dat dit gevoel zal wegebben, maar op dit moment heb ik het er heel moeilijk mee.”
Monique blikt terug op een fantastische periode binnen MPC Terbank. “Over die lange tijd stond ik geen enkele dag op, denkende: niet weer naar het werk. Ik vertrok altijd met volle goesting. Hoe kon ik ook anders met zo’n warme sfeer, met zo’n toffe collega’s en zo’n schatten van kinderen?”
“Werken bij MPC Terbank, dat was geen job. Voor mij was het een geschenk.”
